Premio OzieriPremio Ozieri di Letteratura Sarda 

In Primo Piano

ANALISI DEI TESTI

TESTO

Custu di èst tristu tristu e scuriosu:
su soli de mannas nuis est velau
cumenti che si fessid preparau
assistiri a unu ritu dolorosu.
Unu lentu rintoccu lamentosu
su bentu de lontanu m'hat portau
chi talmenti su coru m'hat turbau
lassendimì cunfundiu e dubbiosu;
e unu sensu de angoscia aicci forti
chi m'est partu de intendi in c ~ s s u istanti
s'amplessu dolorosu de sa morti
chi mi stringessid e naressid: «Tanti
t'illudis de sa vida e de sa sorti,
mortali misereddu, ses erranti!».

COMMENTO

Su de tres in sa classìfica de su 1959. Custa, si podet bene nàrrere, est sa prima poesia in sardu campidanesu chi est istada insertada in sos primos tres postos de su prèmiu de Otieri. Sa die de sos mortos est una die iscurigosa, e paret chi lu chèrgiat nàrrere su chelu cobertu dae nues mannas e nieddas; su tocu pibiosu de sas campanas, unu connou chi s'assirnìgiat a s'abbratzu de sa morte. Est una die in ue totu sas illusiones isparessent ca b'est sa resone soberana.

GLOSSARIO

Di: "Giorno"

Est una de cuddas paràulas meridionales chi, cunforma a cuddas de s1J sardu setentrionale, mesanu e tzentrale, giambant ebbia in sa pronùntzia. Protzedit semper dae unu ètimu latinu, nòdidu, chi est DIE(M), a sa base fintzas de sas paràulas de s'ispagnolu, cadalanu e portughesu dia e de su rumenu zi. Dae DIE(M) si formeit s'agetivu DIURNU(M) chi imbetzes at dadu sos vocàbulos giorno in italianu, jour in frantzesu e jorn de su cadalanu. Pro su chi pertocat su gènere, die podet èssere maschile, pro su prus, ma finas femminile: su die, e sa die, ambos duos, comente l'iscumproamus in sos condaghes: "atteru die" ma "duas dies". Paret chi in su latinu antigu sa boghe fiat femminile, posca, inghitzende dae Plàuto, comintzeit a èssere finas maschile. Medas istudiosos ant chircadu de iscobèrrere proite est passadu a su femminile. A seguru est istadu cunditzionadu dae su gènere de carchi àtera paràula ligada a manera semàntica: TEMPESTAS, HORA, FERIA. Ma forsis, sende su cuntzetu de die antitèticu cunforma a note, chi est femminile, nd'at leadu su gènere. Ma in su sardu podet cumbinare finas a s'imbesse: inue si naràt su die, note divenit maschile, duncas su note. Sas partes printzipales de sa/su die sunt: su mangianu {dae cando faghet a mesudie), sero, merie, boria de die, meigama (dae mesudie a s'interi1nada), note {dae s'interinada a s'arvèschida, cun primu note, nieddos de note, note grussa, puddiles).

Aici: "Così"

Meridionalismu de sos prus connòschidos, geosinònimu de s'àteru avèrbiu sardu gasilgosi giai bidu in sos nùmeros antepostos. In tzertas zonas de su meridione narant diaici, ainci, cun una -n- no etimològica. Protzedit dae su cadalanu aixf. Sai forma aici etotu, chi balet cantu a gasi etotu, tenet in prus custu etotu < etot, duncas semper dae su cadalanu e chi cheret nàrrere "in sa matessi manera" pagu prus o mancu. Pro chie creet chi su sardu siat partzidu ca a un'ala agatamus gasi e gosi e a s'àtera aici, si li podet respòndere de duas maneras. Sa prima est chi a dae chi una limba tenet a disponimentu prus de una paràula pro unu matessi cuntzetu est a l'arrichire e chi custos geosinònimos podent co-esìstere in su matessi sistema linguìsticu, comente in s'italianu: "ombrello" e "parapioggia" etc .. Sa de duas est chi in zonas lacanàrgias, in ue sas variedades s'ammesturant pro cuntatu naturale, non b'at impèigu perunu pro chi aici bèngiat a pare c:un gasi: sas formas che a gaici nos faghent de testimòngias. Creimus chi Deus cumprendat, sena duda peruna, sa pregadoria de su Babbu nostru, finas si naramus "siat fata sa vo/untade tua comente in su chelu aici in sa terra".

Naressit: "Dicesse"

Est sa forma de su congiuntivu imperfetu meridionale, cussu chi in sa leada nostra est nerzerat. Pro agatare una forma ebbia, in sas normas de referèntzia regionales, est istada seberada narreret, a partire dae s'infinitu chi nos podet ghiare comente mollu. Su verbu est nàrrere e cosas medas si podent relatare subra de custu. In su medioevu sardu, gasi comente l'agatamus in sos condaghes, sa forma fiat narre ("mera e pura ueritate aet narre"). Est s'incurtziadura de una base *narere chi suponimus (comente marre dae *morere). In su tempus, sende a seguru chi non si cumprendiat prus sa categoria grammaticale, est istada annanta una desinèntzia noa -re, pro fàghere s'infinitu: acò nàrrere. Est lògicu chi su verbu est in parentella cun NARRARE chi connoschent totus, coladu in una fase *NARARE cun una -R- ebbia. Pro acrarire comente dae -are sa coniugatzione si giambat in -ere, ant pensadu a s'influèntzia de DICERE, ca l'at remplasadu, a parre de carchi glotòlogu. Wagner pensat chi *narare apat copiadu su modellu de pàrrere. A pustis de àere compidadu a prou sa forma de custu verbu, bidimus corno su significadu, dadu chi narrare in italianu no est "nàrrere" ma, prus a prestu, "contare". Ma giai in sa literadura latina antiga, NARRARE fiat sinònimu de DICERE e LOQUI , leadu dae su limbàgiu fitianu de su pòpulu. Su partitzìpiu passadu regulare est naradu, posca incurtziadu in nadu/nau.

Vida: "Vita"

Gusta est un'àtera de cussas paràulas chi podet dare paritzos problemas a chie cheret agatare una forma iscrita de referèntzia, chi siat de modellu pro chi sas àteras variantes si cunforment. Difatis est beru chi in sardu agatamus bìvere/bìviri "vivere" chi partit dae sa base VIVERE, ma chi, sighende sas règulas de sa fonètica istòrica, aiat dadu *bìere. Bìere imbetzes est resurtu regulare siat de BIBERE "bufare" e in carchi leada finas de VIDERE "bìdere". In bìvere b'est a seguru s'influèntzia de s'ispagnolu viviro de s'italianu vivere. Sa matessi cosa si nàrgiet de vida: si fiat bènnida dae su latinu VITA aiamus agatadu variantes che a vita/"bita in Baronia, in ue sunt restadas formas arcàicas. O puru, aiamus agatadus formas comente *sa 'ida, in ue sa b- dae V- latina, in mesu a vocales, ruet: VENTU(M)> bentu ma su 'entu. Vida est duncas unu cultismu, est a nàrrere una paràula intrada in su sardu pro mèdiu de s'iscritura, e duncas vida depet abarrare!

ANALISI DEI TESTI

TESTO

Subra s'antiga e ruzza sepoltura
serente a su giannile 'e su dolore,
ue s'aberidi, intrendhe sa tristura
de s'eternu e de su emme iffaghidore.
t'had'a ponnere, o marna 'e disaura,
ogni passante unu diciosu fiore.
E tue fizzu, alveschendhe in s'amargura,
lugore e rughe de paltozu suore,
de una infelize, iscuru, has 'a basare
sos frittos mammurados lineamentos,
ch'immagine perenne in cuss'altare
de dolu had'a restare e de lamentos;
e in cussu asu sa marna has abbrazzare
cun su limbalzu anzenu 'e sos ammentos.

COMMENTO

In s'editzione de su 1959 custu soneto retzeit su sugundu prèrniu paris cun un'àtera poesia. Paret chi custos versos content de comente est andadu unu partu malassortadu: sa marna oferit sa vida sua pro chi nascat un'àtera vida. A custa partòrgia disdiciada su destinu at dadu un'interru e una sepoltura ruza paris cun su berme chi destruet e cun unu frore de dolu ebbia, postu dae calicunu passadu pro casu. Unu partu chi, a su matessi tempus, est istadu lughe e rughe. A su tìgiu, de sa marna, I' ant a abbarrare ebbia sos mermos de màrmaru fritu, in s'arbèschida sua de dolore.

GLOSSARIO

Serente: "Rasente, Vicino"

Est una variante de 1rasente, resente, cun su significadu de "a ràsigu, oru·oru, a curtzu a". S'ètimu e.st a seguru s'italianu rasentE~. Carchi linguista at crèdidu chi custu avèrbiu podiat protzèdere dae s'italianu antigu. A bortas, difatis, est difìtzile, sende chi non tenimus atestadas in antigòriu tzertas paràulas, su de nàrrere si benint dae s'italianu antigu o dae cussu de s'otighentos. lschimus chi sos pisanos, e de carchi manera su limbàgiu toscanu antigu, intreit in Sardigna gia dae su de Xli sèculos. Ma s'italianu fiat istadu batidu finas dae sos Savòia, in su de XIX sèculos. Sai paràula rasente, comente cumbinat in àteros vocàbulo:s sardos, est sugeta a metàtesi, fenòmenu linguìsticu inue sonos o sillabas giambant positzione: acò duncas serente, cunforma a custas fases: rasente> resente> serente. Antoni Sanna, linguista bonorvesu, giai presidente de su Premiu Otieri e primu professore de Linguistica sarda de s'Universidade de Casteddu, aiat pensadu imbetzes chi serente beniat dae su latinu EX HAERENTE (che a su napoletanu rende}. Ma b'at problemas de tipu fonèticu pro atzetare custa tesi.

Amargura: "Amarezza, Afflizione"

Est comente chi siat su sabore rànchidu de cando sutzedit una cosa mala, unu dannu. Est unu derivadu de s'agetivu amargu "amaro", impitadu in sensu astratu, massimamente in literadura, e chi protzedit dae s'ispagnolu amargo. Pro su cuntzetu de "amaro" in Sardigna tenimus nessi àteras duas paràulas cun forma diferente, significadu che pare e diferente àrea de impreu, est pro custu chi li narant geosinòminos. Faeddamus de marigosu regulare dae su latinu AMARICOSU(M) e rànchidu dae RANCIDU(M) chi in italianu at dadu ràncido. Ma in sardu puru, rànchidu e marigosu, podent espressare su significadu de "amaro, rancido e agro". S'otieresu e su piaghesu ràntzigu, impitadu finas in su tataresu e in su gadduresu ràncicu, protzedit dae su toscanu antigu ràncico (de parte sua semper dae RANCIDU). Amer de su frantzesu est dae AMARUS, mentras chi bitter de su tedescu e de s'inglesu, forsis benint dae una raighina indeuropea *bheid- "ispacare, mossigare", ca est unu sabore "chi mossigat", naramus.

Disaura: "Sciagura, Sventura"

Si narat de unu dannu e male mannu. Curiosa s'etimologia de custa paràula. Atestada est sa forma primàrgia aura "spirito misterioso, spettro, paura". Acostagiende·li s'agetivu bona e su prefissu dis- {chi càmbiat in malu su significadu de una paràula) otenimus bonaura "fortuna" e disaura "disgràtzia". Custas formas, segundu su parrer de Wagner, presuponente unu verbu *aurare (no atestadu) dae su latinu AUGURARE. Si nono, tocat de supònnere chi disaura siat una manera sarda de pronuntziare sa paràula italiana sciagura e chi pasca, sighende custu modellu, siat essida a campu bonaura. Tenimus un'àtera paràula pro su matessi cuntzetu, disdìcia dae s'ispagnolu desdicha, semper cun cuddu prefissu dis- chi peorat e dicha, dae su lat. DICTA, cosas naradas, plurale nèutru de DICTUM, ca sos paganos creiant chi sa sorte individuale la conditzionaiant sas paràulas naradas (DICTA} dae sos Deos cando naschiat una criadura. In frantzesu est malheur, cumpostu dae mal+ heur "ora", comente s'italianu malora, e in su frastimu sardu in ora mala

Fritos: "Freddi"

Est su plurale de fritu. Sende chi in sos documentos antigas agatamus friidu, e finas in carchi leada de su Campidanu agatamus fridu/frida e finas in sos topònimos, depimus supònnere s'esistèntzia de sa boghe *frìgidu, dae su latinu FRIGIDU(M). Amus giai naradu chi sos latinos, sende istados in s'ìsula pro belle oto sèculos, ant giambadu issos puru paràulas, e pro unu matessi cuntzetu nde podiant batire prus de una in sos logos in ue s'aposentaiant, e in Sardigna etotu. Est gasi chi est intrada sa forma FRIGDU(M), cun ruta de sa -1-, a sa base de fritu, agetivu/sostantivu chi podimus intèndere in sas zonas tzentrales e setentrionales de s'ìsula. In meridione s'est impostu imbetzes frius, siat sostantivu, siat agetivu, dae un'àtera paràula latina, FRIGU(M) a sa base finas de su rumenu frig. Bidimus ite agatamus in sas àteras limbas europeas: in frantzesu froid < FRIGIDUS, in ispagnolu frio semper < FRIGIDUS, s'inglesu cold e su tedescu kalt dae una raighina *kal-/*kol- dae una base indoeuropea *gel- chi agatamus in su latinu GELUS e duncas in s'italianu gelo. Curiosu su de tènnere in sardu unu derivadu, est a nàrrere GELARE chi però at dadu paràulas, ghelare/belare, cun significadu ispetzializadu, pro espressare s'idea de "gelare, coagulare, solidificare".

ANALISI DEI TESTI

TESTO

Una die chi nudda pensamentu
fippo cassande in sa campagna fritta,
in badde a su biancu Gennargentu
armau de fusile e de zucchitta,

cando, de improvvisu unu lamentu
intendo: "Nade, o ziu, sa faschitta
azzudaes a prendere a Larentu,
ca non podet istringher sa sochitta?"

Mi vorto: unu pizzinnu, una pizzinna,
frad'e sorre, iscurtos, istrazzaos,
chi che fozzas a bentu fin tremende,

prontu haian su garrigu 'e sa linna,
ma, ca fini de frittu cancaraos,
in disisperu fini pro la prende,

II

"Oh! Mischinos, inoghe ite fachies,
lontanu, goi tardu e goi frittu?
A bidda lestros pritte non fughies?"
Dimando, e s'omineddu, prus mannittu,

birgonzosu rispondet: "Lu vidies,
o ziu, chi nos hamus in su littu
custa linna chircau... a nos prendies
sa faschedda, ca nois hamus frittu?"

"Sezis minores, chie t'hat mandau?
Bella conca de mama e babbu tuo!"
E mirande sa linna ch'in sa terra

tra sas ispinas haian chircau
mi rispondet (pranghian totas duos):
".Mama est maladia e babbu est in sa gherra".

III

A su tristu lamentu 'e sos minores
sa campagna prus fritta est diventada;
muilande su ventu su dolore
s'est pesad'a contare in sa contrada.

E deo happ'intesu tantu amore,
tantu chi mind'est s'anima prenada
pro duas creaturas senza errore
chi fin suffrinde pena ismisurada;

e las happ'abbrazzadas e a su coro
istrintas e precadu happo su ventu
chi s'esseret firmau e a s'insoro

babbu lontanu no aret contau
de sos fizzos su miseru lamentu.
Piedosu, su ventu s' est firmau.

COMMENTO

Poesia chi, sena duda peruna, deghet a un'antologia pro pitzinnos (leada dae su Prèmiu de su 1957). In sas baddes de su Gennargentu si unu catziadore s' est àpidu cun unu piseddu e una pisedda custrintos a fàghere linna pro iscaldire sa domo issoro ue est abarrada sa marna malàida. B' at de si nd'apenare galu de prus cando benimus a ischire, pitzinneddos est a tesu, in gherra. Acò chi, cun versos lèbios e dìligos, su poeta pregat su bentu, pro chi non oche leet a su babbu sos pìbios lastimosos de cuddas criaduras. Su bentu sessat de botu.

GLOSSARIO

Cassande: "Mentre Cacciava"

Gerùndiu de su verbu cassare. "cacciare". Duas cosas cherent acraridas faeddende de custu verbu: 1) sa forma de su gerùndiu in -ande est tìpica de sa zona linguìstica de su poeta, ue costumant a tènnere semper tres coniugatziones, -are, -ere, -ire, e tres gerùndios diferentes: -ande, -ende, -inde. 2) su verbu protzedit dae su cadalanu cassar, che a su sostantivu chi est cassa

Tziu: "Zio"

Cantas bortas, in custos iscritos, ais bidu paràulas cun su -tz- chi in sa féleddada bostra currispondet a una -t-, che a custu esernpru tziu = tiu. Ma nde podimus fàghere àteros: matzalmata, petzalpeta, pratza/prata, tzudda/tudda. In sa norma ortogràfica est lògicu chi tocat de fàghere unu sèberu ebbia, duncas si ponent a pare totu sos resurtos e s'iscriet de una manera. In su casu nostru, dae su latinu THIUS benint totu sas formas cun t- (tiu) cun tz- (tziu) e c1.m th- (unu sonu aspiradu chi s'agatat finas in s'inglesu). Pro uniformidade amus a iscrìere tziu, ma a lu lèghere est un'àteru contu, e ognunu a sa manera sua.

Prendere: "Legare, Attaccare"

Un'àteru latinismu a sa base de custu verbu, PREHENDERE. Su partitzìpiu passadu de custu verbu latinu, PREHENSUS, at dadu in paritzas limbas su chi in sardu li naramus presone: italianu prigione, ispagnolu prisi6n, s'inglesu e su frantzesu prison. Sos chi non connoschent bene sa limba sarda impitant ligare pro prèndere.

Cancarados: "Intrizziti, irrigiditi"

Dae cancarare, derivadu de parte sua de càncaru "granchio, spasmo". Protzedit dae s'italianu canchero e non dae su latinu CANCER comente carchi istudios aiat ipotizadu. Su de pensare a su càncaru "granchio" faeddende de maladias e tumores, tenet cajones particulares: ca custas buas, gasi comente las bidiant sos antigas, fiant semper inghiriadas dae venas chi pariant difatis sas francas de unu càncaru. Calicunu imbetzes pensat chi gasi comente su càncaru a dae chi aferrat una cosa la mantenet cun fortza fèrrina e no l'iscapat, gasi etotu cussu male malu s'atacat a sa carena. In s'espressada "sas manos cancaradas" est comente a nàrrere sas manos che su càncaru, chi non tenet sa matessi capatzidade de mòvere sos pòddighes de unu cristianu.

Malàdia: "Malata"

Calicunu, a seguru, si diat pòdere ispantare leghende custa forma diferente cunforma a cussa chi a s'avesu connòschet e pronùntziat: malàidu. Pro cumprèndere ite at sutzessu bastat de averiguare s'ètlmu latinu chi est MALEHABITUS {MALE + HABEO est a nàrrere chi s'agatat in su male, chi tenet male). Cun su tempus, custa forma s'est mudada in sardu, dende regulare malàidu {sa -B- est ruta e sa -T- de -ITUS est devènnida -d-). Sa forma regulare est duncas malàidu. Malàdiu est un'intreveradura de sìllabas, est a nàrrere unu mudòngiu de positzione: sa chi fiat a pustis colat a primu e a s'imbesse. In linguìstica si narat metàtesi, fenòmenu, si bi pensamus, chi cumbinat in su faeddu finas de sas criaduras a dae chi narant trighe pro tigre o cando, pro nche torrare in sardu unu faeddu italianu, a bortas mudamus s'òrdine sillàbicu: còdumu pro nàrrere còmudu. Sa norma, sende chi sighit semper sa ghia etimològica, cussìgiat de iscrìere sa forma sena metàtesi (bidru e non birdu, pedra e non perda etc.), francu in sos casos in ue sa metàtesi est camuna a totu sas variedades (freàrgiu, intreu etc.).

Ventu: "Vento"

Sa variedade de su poeta est "conservativa" comente diant nàrrere sos linguistas, ca mantenet, sena los tocare a manera fonètica, sos sonos de s'ètimu latinu dae ue protzedit. In custu casu sa v (<VENTUS), chi a nàrrere sa beridade, sos latinos lòmpidos in Sardigna non la pronununtziaiant comente est in s'italianu, ma belle che a una u. Difatis, sende chi custa u fiat sonu labiale, pronuntziadu cun sas lavras, in su prus de sas variedades est devènnida una b, cunsonante labiale apuntu. Sa norma ortogràfica, pro cajone de difusione, at apostivigadu s'impreu de b- in s'iscritura. Sos chi pronùntziant vdepent ebbia impilare unu mèdiu de letura diferente, pro non pèrdere sa variedade issoro ma respetende s'uniformidade de sa grafia sarda.

ANALISI DEI TESTI

TESTO

Tristas chei sa notte,
sas umbras de sos fizos de Barbagia
brusiaos de s'odiu,
si pesana, e s'ispricana sa pena
in sa luchente cara de sa luna,
chircande sos sorrisos isvanìos.
Fizos d'unu desertu irmenticau,
arau forzis solu de sa morte,
naschìos d'una sorte fatt'e preda;
isettana chi benzat su lentore
a lis labare sas pragas apertas.
Boches de solidade
su murmuttu tramandan
de edade in edade
ma su tempus est surdu.
Pesatinde Barbagia,
e dae su dolore
de fogu, tinde frabica un'ispada,
chei su coro 'e su sole buddìa,
e brùsia senza pena
sa radichin'e su martiriu tuo.
In su muru 'e s'odiu
aperibi una janna
chi siat de artura tantu manna
cant'est artu su sole a mesudie;
chi siat del largura tantu larga
cant'est largu su coro 'e sa natura:
pro chi colet ridende su beranu
chin tottu sos profumos c'hat in sinu;
pro chi colet cantande s'arveschìa
chin tottu sos lentores de manzanu;
pro chi sinde cunfortet su desertu
e ti torret sos fizos fattos frores.

COMMENTO

Su poeta isilesu, giai premiadu in su 1958, bincheit s'editzione de su 1959, paris cun un'àteru poeta. Est unu cantu, un'innu pro chi megioret sa Barbàgia, pro chi sessent sa disamistade, sa vindita, s'òdiu. Sa metàforas, peri sos versos, totora s'arriç_hint: su desertu est galu sìmbulu de sa passividade antigòria sarda, sa sorte est tosta che pedra, sas boghes de rescatu sunt unu murmutu lenu e a tesu. Su poeta depet belle che ispuntzonare s'ànimu de sa gente: dae su dolore tocat de sestare un'ispada de fogu, chi brùsiet sas raighinas de s'òdiu. Depent brotare sos frores in su desertu. Depet essire un'arbèschida noa in Barbàgia.

GLOSSARIO

Labare: "Lavare"

Unu de sos piessi!~nos prus nòdidos de sa fonètica nugoresa est custu resurtu de sa -V- latina, chi passat a una -b- fricativa: pro cumprèndere est sa matessi chi pronuntziamus narende cuba "botte". Duncas dae LAVARE otenimus /abare, dae INIVE(M)> nibe, dae HIBERNU(M)> iberru. Ma paret chi custu verbu, gasi in sa forma labare, siat atestadu in paritzas leadas, in ue, de règula, sa -V- ruet in totu. Custu pro avita1re de fàghere atopos feos de vocales: una borta ruta sa -B- aiamus otènnidu difatis *laare dificurtosu a nàrrere. Sa llimba sighit finas custas àndalas de simplesa de pronùntzia. Cando, in su sèculu passadu, Wagner registreit sa IParàula, su verbu /abare teniat su significu ebbia de "inm~tare sa conca" e "chfrcare (pro nde los bogare) babbautzos dae sa conca". Dae custu sensu de "compidare sa conca, sos pilos, pro bìdere si b'at peugru" su verbu est passadu a1 unu significadu prus ampru e generale, est a nàrrere de "abbaidare, mirare" ebbia. Acò chi, oe chi est oe, in campidanu e in paritzas zonas de sa Sardigna tzentrale, in provìntzia de Aristanis, a nàrrere laba, alla (a + /a), o sa forma incurtziada /a' cheret nàrrere "mira, abbàida" (in su setentrione naramus mi', dae mira= mirare). Unu passàgiu semànticu che pare, chi dae "compidare sa conca chirchende peugru" passata "abbaidare", paret chi lu tèngiat finas su portoghesu catar.

Pesatindes: "Alzati"

Est una forma cum1Posta dae s'imperativu de su verbu pesare, inoghe "alzare"', cun s'annanta de sas partigheddas pronominales àtonas E~ proclìticas (chi sighint su verbu) ti "tu" e nde "ne" riferidu a cosas e logu. In sas normas ortogràficas regionales, :si preferit de iscrìere ischirriadas custas partigheddas, pro mèdiu de unu puntu mesanu, pro chi unu curretore orto9ràficu las potzat individuare bene, sena dèpere carrigare1 chentinas de cumbinatziones cun sos verbos, duncas piesa·ti-nde. Pro su chi pertocat su verbu pesare, protzedlit dae su latinu PE(N)SARE chi at tentu paritzos significos: 1) "pesare (cun s'istadera)" e dun as "giuigare, apretziare, pesare unu caràtere"; 2) "artziare" carchi cosa (verbu transitivu), ma finas in sensu intransitivu e riflessivu de si nde pesare, apuntu. 3) "lievitare", ca sa pasta est comente chi :si àrtziet, chi si nde peset; 4) "allevare" cun su significadu che pare cunforma a s'italianu "tirar su" 4) pesai in campidanu est finas "levare, togliere". Normalizende una limba tiocat duncas de dare atentu a custu fiotu de significados, assentende·los in àmbitos semànticos pretzisos.

Jannas: "Porta"

Pro chie chircat de~ seberare una paràula chi siat de modellu pro totu sas àteras paràulas sardas, de sa matessi erèntzia formale e semàntica, e rapresentativa, iscriende·la in una manera pretzisa a fines chi totus la potzant connòschere e atzetare, sena tzirigare però sa pronùntzia issoro, diat agatare unu pagu de problemas pro su vocàbulu cun su significadu de "porta". Difatis in oto sèculos de poderiu romanu/latinu sunt intrados in Sardigna nessi duos voèàbulos cun custu significadu: IANUA forma prus antiga, de sa reghente IENUA chi at dadu ghenna, jenna, genna, enna. Pro respetare sa forma meridionale genna chi est sa prus isparghinada, est istada seberada sa forma ghenna. In carchi bidda sarda sa gianna de s'ànima est sa buca de s'istògomo "epigastrio". In sa toponomàstica gianna, genna est su "valico", chi difatis est comente una ghenna: atraessende·la si colat dae unu logu a s'àteru. Sos nùmenes de logu sunt formados cun custu tèrmine, sighidu - a s'ispissu - dae un'àtera paràula: comente un'àrbore, chi a seguru fiat in su giassu in ue comintziat su coladòrgiu (gianna de s'èlighe o gianna èlighe) o cun carchi àtera paràula ligada in sa semàntica: gianna de bentu (chi medas creent siat su nùmene berdaderu de su Gennargentu, posca istropiadu), gianna de su campu "il valico che conduce al pianoro" chi sos topografos, pro su prus militares chi non connoschiant u sardu, ant cambiadu in "Giovanna Campus", nùmene e sambenadu de una fèmina chi no atacat ne a muru ne a ghenna, in cussu topònimu.

Arveschia: "Alba"

In sa grafia regionale est arbèschida, ca est istadu detzisu de dare regularidade gràfica a totu sos resurtos che pare, comente amus naradu àteras bortas. In custu casu, sende chi est unu derivadu de arbèschere chi protzedit dae su latinu ALBESCHERE "albeggiare", a su grupu cunsonànticu -LB- chi in sa forma iscrita est torradu cun crb. Sa cumparàntzia cun s'italianu albeggiare, e albo, in latinu ALBU(M) "biancu", si cumprendet ca s'arbèschida est cussu mamentu de sa die, su mangianu chitzo finas a cando no essit su sole, cando su chelu est comente chi si fatzat biancu pro su sole chi s'acùrtziat a s'orizonte. Tenent su matessi ètimu su frantzesu aube e s'ispagnolu alba. Pro nàrrere "bianco" oe si narat in totue biancu, chi est paràula trisillàbica (bi-àn-cu) non bisillàbica che a s'italianu (biànco) ue sa -i- est una semicunsonante: finas si l'amus leadu dae sa limba italiana, custu agetivu est istadu adatadu a sa fonètica sarda. In sos documentos sardos antigos arbu est presente meda, massimatotu in sos topònimos (petra alba, sa ficu a/va, nurache alvu etc.). Oe lu podimus agatare in su nùmene de su fustiarbu "pioppo", pro su colore de sa linna; in sa "crara de s'ou"(difatis in italianu albume), chi in tzertas biddas est s'arbu; in carchi calidade de ua: in Otieri arvarega, cheret nàrrere "bianca greca" (rega = grega) finas si sa zente, chi nd'at pèrdidu su significadu originàriu, li narat finas "ervarega", ca l'intèrpretat comente erba.

ANALISI DEI TESTI

TESTO


Ninna nanna, ojos de mare,
bucca 'e rosa, pilos de oro;
t'happo in intro de su coro,
non ti potho ismentigare.
Ninna nanna, ojos de mare.
In su tou barzolu 'e arghentu,
tottu in seda tapezzadu,
ti ch'hat mamma collocadu
cun amore et cun assentu.
Ninna et dormi, fizu meu,
ca su sonnu est chi ti sanat;
mi', chi in foras, tramuntana,
est muilende ... titti . .. Oddeu!
Ninna et dormi, fizu meu ..
In su buscu cun sa lana,
sas deidades sunt filende,
sa tua sorte et preparende-
ti, una vida forte et sana.
Canta canta risignolu,
non t'istanches de cantare,
ca est dormende in su barzolu,
fizu meu ojos de mare.
mentras dormis, biancu lizu,
sos bestires de isposare,
t'happa a manu ricamare ...
Ninna nanna, amadu fizu.
Un'anzone, seberada
dae sa chedda, t'happ'a dare,
bella, bianca, sonazada ...
Ninna nanna ojos de mare.
Una erveghe, una vitella,
una bacca allatantina,
una domo manna et bella
et pro isposa una regina,
biunda, hermosa, ricca 'e inare;
un'arzola cun laores;
una tanca plena 'e flores .. .
Ninna nanna, ojos de mare.
Zente a palas de sa janna,
pronta est pro ti forare ...
Dormi fizu et faghe nanna,
ninna nanna, ojos de mare.

COMMENTO

Su de tres classificadu in s'editzione de su 1960. Verbale de sa Giuria: "unu nìnnidu est semper unu perìgulu pro su poete: su perìgulu de nàrrere semper sas matessi cosas, sas banalidades giai naradas dae àtere. S' autore imbetzes at ischidu istransire custu perìgulu faghende brotare s'unda bundante de sa poesia in unu càntigu de bellesa desemplada; in unu mundu prenu de bisos e chimeras, si pesat sa boghe populare, saborida, sana, ladina. Sa durcura de cust'anninnia est cabale in su sestu giustu de s'otonàriu chi li deghet a prou, ca curret sulenu e sena fortzaduras".

GLOSSARIO

Bartzolu: "Culla"

Paris cun su nùmene de "farfalla" e de "coccinella", custa est forsis sa paràula chi tenet prus variedades in Sardigna. Bartzolu est una variedade fonètica de brassolu chi protzedit dae sa limba cadalana, ue si naraiat bressol, brassol. Custa paràula s'est isparghinada partende dae Casteddu finas a sa provìntzia de Nùgoro e inditaiat sa "culla" de linna fata dae su mastru de ascra e paret chi nch'apat carrargiadu totu sas àteras paràulas chi s'impitaiant in antis pro su brassolu antigu, chi fiat unu truncu de àrbure. Pro "culla" in Sardigna b'est puru su geosinònimu bàntzigu, derivadu de bantzigare "dondolare, cullare". Galu formas onomatopèicas, impreadas dae àtieras limbas puru: corsu bazzicà, romanescu nazzicà, sitz:ilianu vuzzicari. In sa forma sarda tzantzigare su de riprodt'.1ere su cuntzetu cun sos sonos, est prus evidente. Lacu - lacheddu est imbetzes ca, sende chi su lacu est finas "madia", custa fiat impreada fintzas comente bàntzigu. Giògrulu, l'amus giai naradu, est forsis dae su toscanu ghiécolo, de parte sua dae su latinu VEHlCULU(M). In su de Durgale, Orosei, Tziniscole, Fonne Lodè e àteras biddas de sa pnovìntzia de Nùgoro, pro "culla" agatamus chìl/ia, chi inditaiat cussa apicada a sa trae de sa bòveda. Paràula galu fonosimbòlica: custa borta s'idea de' u movimentu est intregada a sa secuèntzia sillàbica cun K e L, comente in sas limbas slavas. Chìl/ia est finas "altalena", comente dae bantzigare agatamus bantzigalella. Pro las narrere totus, sas formas, mentovamus a nìnnidu (ca sa criadura in cue est ninnada), naca (preromanu o bizantinu a,parre de Paulis) e accinneddu.

Mentras: "mentre

In sos iscritos mios, podet cumbinare de intreverare, de impreare una borta s'unu una borta s'àteru, siat su vocàbulu mentres, siat mentras. Protzedint dae duas limbas diferentes: mentres podet èssere su prus antigu, ca benit dae su cadalanu mentres; mentras su prus reghente, ca l'ant batidu sos ispagnolos, chi narant mientras. Bidimus ite narant sas àteras limbas, e si est possìbile a nde bogare a campu s'ètimu. S'italianu mentre paret chi, a bisu de carchi istudiosu, protzedat dae su proventzale antigu domentre, de parte sua dae su latinu DUM-INTERIM. In frantzesu modernu si narat pendant que, e pendant est unu calcu de s'espressada giurìdica latina, in ablativu assolutu, (JUDICIO, CAUSA, LITE) PENDENTE, in ue si cumprendet custu sensu temporale. In ispagnolu modernu est mientras, in antis demientras, custu puru dae DUM INTERIM. In inglesu est while, cun su significadu finas de "a space of time". In dae segus b'est semper una raighina indeuropea, *khwilo parente de *Qwi- chi agatamus, a seguru, puru in su latinu QUIES. In sardu esistit fintzas unu deverbale de ammegare "terminare, fare presto" (forsis < METULARE), ammega, in forma averbiale, chi tenet su significadu de "mentre". Agatamus intantu < italianu, e peristantu formadu dae per+ is (pro in) + tantu, e interi. Babbai Casu registrat "in s'intere". S'ètimu est su latinu INTERl(M) chi paret apat dadu finas su verbu interinare "farsi notte, imbrunire, tramontare del sole", forsis pro su pagu tempus chi durat custu momentu de sa die. lntrinada est una forma incurtziada, conditzionada, si podet dare, dae su sensu de intrare de su sole.

Titi: "brr"

est sa paràula chi si narat cando unu sentit fritu. Agatamus fintzas àteras formais comente titirria, titia. Finas si calchi linguista pensaiat chi in dae segut b'esseret carchi ètimu latinu, custas boghes sunt totus onomatopèicas est a nàrrere sonos chi cherent imitare su cuntzetu chi espressant. Si bi damus atentzione, sas paràulas sardas cuntenent semper sa secuèntzia t-t llt-t-r, chi est comente a torrare a fàghere su sonu de cando sas dentes si trement pro su fritu e duncas s'impreant consonantes dentales. Unu pagu in totue, pro espressare su cuntzetu de su fritu, faghent sa matessi cosa: in calabresu ntintirigghjari, s'ispagnolu tiritar (chi forsis dat su sardu tiritare, registradu dae Babbai Casu); su cadalanu tiriti, su tedescu zittem, su bascu dardara. Cando si sufrit una calura manna, o unu si brùsiat, impreat un'àtera espressada: pisti, pistidda, semper de natura onomatopèica. E gasi etotu, de sa matessi genia, est putzi, cando una cosa no agradat, e pro cussu s'isputzit. Sas àteras limbas puru tenet espressadas che pare o simigiantes: s'italianu pu, s'ispagnolu puf, su tedescu pfui. Finas sa pràula bete, chi tenet su significadu primàrgiu de "leva, palo" < VECTE(M), est impmadu, a costàgiu de agetivos, pro espressare carchi cosa manna: bete de fàula, bete de domo e gasi sighende.

Palas: "Spalle"

In custa poesia su poeta impitata sa paràula pala, inditende su tretu de sa carena, dae mesu de s'ischina a sos coddos. In sardu, pro custu, "scapola" si narat "ossu de sa pala". S'ètimu est su latinu PALA. In sos condaghes, s'espressada "a si pònnere in pala calicunu" , teniat sensu giurìdicu, "addossarsi l'onere". Sende chi sas palas sunt in dae segus, a nàrrere "a palas" significat "dietro". In sardu pala est finas "vanga; pala" semper dae ètimu latinu. Ma finas "falda, pendio del monte" . A propòsitu de custu significadu, carchi linguista at chircadu de cumprèndere si est possìbile un'òrigine diferente, preromana pro su prus. Difatis in sos nùmenes de logos, a costàgiu de su "regulare" pala, agatamus finas palai, cun custu sufissu -ai chi est sena duda preromanu. Ma àteras bortas cumbinat de agatare ìbridos, est a nàrrere paràulas cun una parte latina e s'àtera no, in sa toponomàstica sarda. Deo puru creo chi bi siat un'impreu metafòricu de pala "spalla" dadu pro su "pendio" de sos montes. Gasi etotu est ischina, e finas serra "crinale", chi ammentat sa frama de una serra. Pala "spalla" in frantzesu est épaule est dae SPATHULA; in ispagnolu si narat hombro < HUMERUS. Cun pala su sardu faghet unu muntone de frases: dare palas a su sole "abbaidare a nord"; èssere a palas a Deus "non crèere in Deus".

ANALISI DEI TESTI

TESTO


Sende pro dare cun suore nou
sementa noa a sa terra, c'haiat
già preparadu: «Santa s'ora siat»
narat, cun s'oju in alvu; in sinu nou
intrat a giungher; si sinnat, intantu,
sa manu dritta alzendesi a su chizu:
In numen de su Babbu e de su Fizu,
de s'lspiridu Santu ...
Tulat e torra si sinnat: a rughe
isparghet sa sementa a larga manu,
rosariende; in aria su ranu
brillat che giaos de oro a sa lughe.
A sa 'oghe su jù partit serenu,
in tira e drittu, paret battijadu:
s'alvada affundat, imberghet; s'aradu
andat e torrat a surcu pienu.
suerat su mischinu postu in pija.
Premen sos boes inarchende tuju
in sa terra afferrada; a un'ancuju
si faghen sa carena in sa cadrija.
Fumat sa terra no ancora fritta
in s'umidu manzanu: (est su selenu
pesadu e postu in fua). in su pienu
ispuntat sa pianta beneitta.
L'ammirat su massaju, e in coro sou
la beneighet; li paret, s'odore
chi sa terra tramandat, un umore,
chi consolet: profumu 'e pane nou.
E isse intantu sonniat s'alzola,
a notte che a die, in contivizos:
sos boes, su laorzu; e isposa e fizos
regoglidos in una ispera sola.

COMMENTO

Su segundu prèmiu in s'editzione de su 1960 pro su poeta de Nughedu Santu Nicolò, connòschidu finas pro more de s'improèrgiu de Grolle. Verbale de sa Giuria: "sa poesia presentat sus semenadore chi, faghende su traballu suo est comente chi cumprat unu ritu sagradu .. Sa fatura sua est religiosa: de chie amat sa terra e su Criadore suo, cun totu s'intragna de su naturale, gasi meda chi est cajone pro vìvere o pro mòrrere. Sa terra est che marna de bonu coro chi non traighet mai; su nuscu caldu suo, in sa nèula de su mangianu, prenat su coro de ispera, e paret fragu bonu de pane friscu chi consolat. E su massaju, testimòngiu de una fide eterna, bisat, cumprende custu ritu, laores de oro, e paghe cun s'isposa e cun sos figios suos".

GLOSSARIO

Arvu: "Bianco"

Est s'agetivu chi, in s;u sardu antigu, si impitaiat pro nàrrere biancu. Giai Wagner, a printzìpios de su sèculu coladu, l'aiat intesu in Padria e in Nùgoro ebbia, ma fiat giai disparessende. In sos documientos antigas est tzitadu meda bias: petra alba, linna alba, caballu albu etc. Oe lu podimus agatare cuadu in àteras paràulas, massimamente fitònimos (nùmenes de piantas) ccimente fustiarbu e linnarba "pioppo", topònimos (nùmenes de logos) comente Monte albu e, in unas cantas biddas, pro sa crara de s'ou, chi est cramadu difatis s'arbu de s'ou, o incurtziadu, s'arbu. S'agetivu, chi protzedit dae su latinu ALBU(M) est restadu fintzas in paritzos nùmenes de variedade de ua/àghina bianca, comente in alvarega (forsis ALBA GRAECA: ua bianca grega) chi faghet in sas bìngias nostras. Semper pro more de cussu mecanismu linguìsticu, ue sas boghes si rugrant, calicunu li narat elvarega ca, non cum1Prendende prus su significadu de alva/arba, tando pensata erva/erba. De sa matessi zenia etimologica est finas sa paràula arbada "vomere dell'aratro" <ALBATA, ca in s'aradu antigu s'unicu petzu chi lughiat (fiat biancu) fiat pròpiu cussu. Oe naramus totus biancu, intradu cun s'italianu, ma dae s'antigòriu, chi de parte sua protzedit (comente s'ispagnolu bianco, su frantzesu blanc e su portoghesu branco) dae su tedescu antigu blank, chi cheriat nàrrere lùghidu, comente s'atzàrgiu (difatis in arbada b'est custu sensu) e lu podimus iscumproare in s'espressada italiana "battersi ad arma bianca".

Chizu: "Sopracciglia, Volto"

In grafia ortogràfica ufitziale est chìgiu. Est unu derivadu de CILIU(M) latinu e s'irnpreat mescamente a su plurale cun su significadu de "sopracciglia". Sende chi tenet custu sensu de una cosa chi est "in s'oru", in carchi bidda sarda meridionale podimus intèndere "cillu de su surcu", significadu chi podimus agatare in àteras limbas romanzas comente s'italianu ciglio, ciglione, e s'ispagnolu ceja. Sa chìgia est imbetzes sa cara pro comente paret, chi nos narat de comente unu si sentit. Podet essere un'ograda airada o bona. De sos derivados b'est chigire "mòvere sos chìgios" ma finas in sensu figuradu; achigiare, inchigiare si narat de unu chi devenit tristu. Duncas "istare a manos in chìgios" cheret narrere a èssere in pensamentu; "àere su bisòngiu a chìgios" cheret nàrrere a nde tènnere meda, ca sos chìgios sunt calculados comente sa parte prus arta de sa carena umana, francu sos pilos. In ispagnolu modernu si narat ceja < CILIA, in frantzesu sourcil < SUPER CILIU(M). A nàrrere sa beridade pro nàrrere "sopracciglia" b'est puru pibirista. A parre de Wagner sa paràula podet èssere istada cunditzionada siat dae chighirista "cresta del gallo" e, pro cussu, in carchi bidda, cheret nàrrere ambas duas cosas: a s'inchighiristare est a artziare sa chighirista, a si crèere meda ma finas a artziare sos chìgios comente cando unu est arrennegadu. Siat dae pìbere "pepe", prus a notu dae su verbu pibiristare "impiberare" e custu ca sas pibiristas, narat s'istudiosu tedescu, in Sardigna, sun nieddas pìghidas, che su pìbere.

Giaos: "Chiodi"

Sa prima cosa de n;àrrere est chi sa forma iscrita dae su poeta est cudda locale. In grafia ortogràfica ufitziale difatis, totu sos resurtos de sas paràulas latinas chi printzìpiant cun CL- sunt iscritos (non lèghidos) cr-, duncas crau, ca sa paràula primàrgia est CLAVU(M). Custu vocàbolu inditat però su crau chi si ponet in sos muros, cussu de sos mastros de muru. Su chi imbetzes s'impitat pro ferrare sos caddos, pro sas rodas de su carru e pro sas iscarpas est su tzou chi, de parte sua, protzedit dae s'italianu chiodo. A propòsitu, creimus chi s'espressada otieresa "non nde poto fàghere ne tzau ne tzou" (pro carchi cosa chi unu non resessit a cambiare), a seguru, in orìgine fiat "non nde poto fàghere ne giau ne tzou": pesca giau, comente cumbinat in sos ditzos, est istadu modificadu in "tzau" pro lu fàghere pretzisu in sa forma a tzou: gasi sa diferèntzia chi su ditzu cheret espressare est intregada ebbia a sas vocales -a-/-o-.ln logos medas a sos craos de su mastru de linna, lis narant puntzas < ispagnolu puncha o cadalanu punxa. Dae custu vocàbolu est derivadu impuntziare "incitare, aizzare". Finas su frantzesu clou e s'ispagnolu clavo benint dae su latinu CLAVUS, mentras chi s'inglesu nail e su tedescu Nagel dae una forma indoeuropea no atestada *(o)nogh, chi balet finas pro su gregu ÒNIX "ungra" pro s'idea de una cosa a punta. In Sardigna però est intradu finas su clavo ispagnolu, o mègius su derivadu desclavar in iscravare, e su cadalanu desclavament in iscravamentu, chi est sa tzerimònia de Pasca de cando a Cristos nde lu falant dae sa rughe boghende·nde·li apuntu sos craos.

Ju: "gioco"

Galu carchi cosa de nàrrere pro su chi atenet a s'iscritura. In su sistema ortogràficu impreadu in "essida" dae sa Regione sarda sa J- de comintzu non si podet impreare, francu in sos casos de sos nùmenes istràngios comente Jugoslavia. In realidade, no est unu sèberu fatu sena cajone peruna, ma sighende unu mètodu iscientìficu. Difatis si est beru chi in sa pronùntzia sa gi/ge s'agatat in mesu a vocales, tando est pronuntziada a bortas comente una -i-, a bortas comente su sonu frantzesu j, de jour. Duncas "sa jana" (pronùntzia). Ma su sostantivu est giana e sa g-, cando no est prus in mesu a vocales, est pronuntziadu -gi- etotu: sas gianas, sos giaos. Pro cunformidade e simplesa de iscritura s'iscriet sa g- in printzìpiu de paràula, siat in su singulare siat in su plurale. Duncas giuu/giuos, e non ju/jugos o ju/giugos. Giuu est regulare dae su latinu IUGU(M), ma esistit finas sa forma derivada dae su neutru plurale, massimamente in carchi nùmene de logu: giua

Novità

NOVITA'

Epigrafia Giudicale. Sant’Antioco di Bisarcio: un’epigrafe commemorativa (1190-95)

 di Gian Gabriele Cau

 

Il saggio è stato pubblicato in  «Sardegna Antica: culture mediterranee», n. 50 (2016), pp. 35-42.

 

 

In una precedente occasione, sulle pagine di questa rivista, si è trattato di una iscrizione graffita nella chiesa di S. Antioco di Bisarcio, in agro di Ozieri. Si presentò, allora, uno studio sull’epigrafe

NOVITA'

Un inedito simulacro del Cristo Risorto (1780 circa) di Giuseppe Antonio Lonis, nella chiesa di S. Lucia di Ozieri

di Gian Gabriele Cau

 

Nel primo numero della «Voce del Logudoro» di quest’anno (VdL 22 gennaio) si dava notizia di cinque inediti simulacri del patrimonio di arte sacra di Ozieri, attribuiti, sulla base dell’analisi stilistica, a Giuseppe Antonio Lonis concordemente considerato dalla critica il massimo rappresentante dell’arte scultoria in Sardegna della seconda metà del Settecento.

Eventi e Iniziative

PRIMO PIANO

61^ EDITZIONE: PREMIASCIONE ONLINE!

SAPADU SU 27 DE FREARZU, A ORA DE SAS 17,00 PREMIASCIONE CUN DIRETTA ONLINE YOUTUBE DE SA 61^ EDITZIONE DE SU PREMIU OTIERI

Pro bider sa diretta clicca custu: Youtube Premio Ozieri

OTIERI: SA PATRIA DE SA POESIA

PRIMO PIANO

SEMIFINALE POETRY SLAM SARDEGNA 2020

col patrocinio del Premio Ozieri di Letteratura Sarda ed il Comune di Ozieri, ospiteremo la Semifinale del Poetry Slam Sardegna.

Venerdì 11 settembre, CAMPETTI SAN GAVINO, ORE 20,00 - Ingresso libero
(ATTENZIONE: IN CASO DI MALTEMPO L'EVENTO SI TERRA' AL TEATRO CIVICO "ORIANA FALLACI")
L'evento è parte integrante del ricco programma della 61^ edizione del premio Ozieri di Letteratura Sarda ed inserito nel cartellone della manifestazione “ESTIAMO IN PIAZZA 2020”, organizzata dal comune di Ozieri.

PRIMO PIANO

61^ EDITZIONE: SOS PREMIADOS

PREMIO OZIERI - 61a Edizione 2020

 

V E R B A L E    D E    S A    G I U R I A

 

Sos premiados

Setzione 1 - Poesia Sarda «Antoni Sanna»

  1. Giovanni Fiori: In su montiju meu
  2. Gian Bernardo Piroddi: Comente artizaias tue
  3. Pier Giuseppe Branca: Istadera de su mundu

 

PRIMO PIANO

60^ EDIZIONE - MANIFESTAZIONE PUBBLICA CONCLUSIVA

60^ EDIZIONE - MANIFESTAZIONE PUBBLICA CONCLUSIVA, PREMIAZIONE DEGLI AUTORI E RECITA DEI LAVORI.

OZIERI, SABATO 29 FEBBRAIO 2020 - TEATRO CIVICO "ORIANA FALLACI", ORE 15,30

Ospiti:

i poeti premiati nelle 3 sezioni del bando, Banda Brigata Sassari, Giuseppe Meloni (storico), Salvatore Ligios (fotografo/editore),

Torna all'inizio del contenuto