Sa terra mia areste, addes
et montes, crastos, roccas,
et po làcanas s'ùrulu 'e su mare.
Po séculos meda amos pistadu
in su mortaju su sale 'e sa passénzia,
a s'isettu 'e vizilias sena cras.
Sa limba nostra istrùpia
cuat su pistighinzu
d'unu pòsidu nuragicu
o grecanu, suppesadu
cun accamu dae s'iscuru
a su sole 'e martu,
ancora ranzoladu.
S'anima nostra est drota
ché una tanga 'e suelzos
chi su maistru at curvadu
tott'in d'unu sensu
po semper, chen'iscampu.
Chi nessi a su peldulàriu
potet issa mustrare
su caminu 'e su 'entu.
Como nos torrant sas dies,
t'affòltigat su tempus andadu,
su faeddare cun sos mortos,
s'istoffare a fondu in terra, pius
a fondu, fìnas a ìer a isciùscidu
s'abba 'e s'ammentu!
Ti leaìat s'abba et s'abba t'at jutu
a tesu, ue fìorit su papàile
paris cun su trigu ingranidu
chi nos nutrit in s'iscussuminzu,
s'abba ìa in su surcu, in sos ojos
de sa fémina mia, su papàile
chi dat s'imméntrigu, nostru trobeàle.
S'ilbaloru nostru siet comente
su sonnu 'e su cacaracàsu
in s'iscuru mele 'e sa valva,
duradu tantu cant'ad'esser cras
apprettadu su 'olare frùzzidu
a s'alanzu 'e sa lughe.