Nostra Signora bella,
marna divina, luche soberana,
narami cale istella
deppo sichire in custa bida arcana.
Beni e dami su coro,
marna divina, lizu, prenda 'e oro.
Tue ch'ischis sas penas,
sos disingannos, tottu sos anneos,
seca custas cadenas
chi rucran tottu sos disizos meos.
Dami fortza e recreu
pro chi torret sa pache in coro meu.
In sos sonnos coffusos
mi si presentan pojos e traghinos;
focos e archibusos,
tazos cabaddos jubos porporinos;
prantos attittos rias,
serpentes belenosos, chentu istrias.
Non cherjo, ma comente?
Comente faco, o Deus, Deus meu?!
Sa zente est prepotente,
m'intzfdiat a cad'ora a cada impreu;
m'ingrisat su caminu,
m'abbelenat su samben in su sinu.
E tue, o arcu 'e chelu,
pro chi' essis chin tanta bramosia?
Unu fozu 'e banzelu
mi nat chi ses s'ispricu 'e s'armonia.
Credo in sa bonidade,
in sa bera ricchesa 'e s'onestade.
M'abbandono a sa pache,
a sa fide, a sa frama 'e sas ideas
chi sun in su nurache
de sas bertudes, fora 'e sas peleas;
cumbintu in tantu ardore
chi sa bida, sa bida est tottu amore.