S'ARVORE 'E SU TEMPUS

S'arvor'anticu 'e sa vida
hat raichinas de vulcanu
e fozas d'eternidade.
Isprugande sas chimmas s icas,
donrùa tantu che 'urat
unu vruttu a su sole
po l'offerrer a puzones,
cando drommit, isterriu
in sos campos de su longu istiu.
Custu truncu
milli 'ortas brusau
milli 'ortas foziu,
hat miuddu de vida,
e lottata sos ventos furibundos.
A bortas sos fiores
los istrazzat sa manu isconnotta
e-i su pe' insensibile los caticat,
in su ludu 'e paule.
A bortas, sa luna,
'nd'hat dolu e lu lusingqt
chin sas manos de luche
cando in nottes serenas
s'isterret in campos de 'erva
e sonrùat in capitta 'e sos rios
chi cantan a su mundu
sa canzone 'e sa Naschida.
Ma cust'arvore 'e su Tempus,
milli 'ortas brusau,
milli 'ortas foziu,
galu no' hat donau
su vruttu sonrùau
chin colore de pache,
chin musicas de amore.
Solu cando
s'arvore de sa vida,
hat a custoire in ramos suos
sos nidos de coros;
solu tando, sas froeddas noitolas
han'artiare che brazzos a chelu
po si prenare s 'anima
de sa luche illacanaa de s'lnfiniu.