Premio OzieriPremio Ozieri di Letteratura Sarda 

ISSA:
Semper de prus, nos accurtziabamus, e sas ocradas semper prus s'addobiaban. Sos passos, sas manos, sas carenas, chircaban semper prus s'ocasion'e unu sèrente, dìlicu tocu. E, cada borta, una tremida mi creschiat in intro: su sentidu istranu 'e lu chèrrere, chin tottu sas fortzas meas. Che Eva, in dainnatis de sa mela preubbida, n'intennìa s'atràida, comente ch'in ziru a sa pessone sua s'esseret ispartu in s'àghera un'arcanu profumu, ledre ledre, a mi prenare sos sensos, imbaddinandem'in dunu ammistùru de desizos e timoria. In dunu mamentu, su chi nos ziraiat in tundu, zente, domos, machinas, m'irvanessian dae sa bista: sos istradones ispoporaban e sas boches, in ziru, s'istutaban, pro lassare postu a issu... e a sos ocros suos.
ISSU:
Non resessia prus a li restare iscostiau. Chircande s'ocasione, cada iscusa fit bona a li rucràre s'ocrada e li carinnare sa beste chin sa manu, o a l'imbarare sa carena in su cubidale. Nos moghiabamus che in dunu ballittu, unu rituale amorosu de manc'una paragula e mòghidas istintibas ch'abbochinaban aprovatzione, mustraban possibbilidades. E s'aghera teniat s'alenu suo, sapore suo su mandicu e su numen suo fit in cada paragula intesa.
ISSA:
Fit ja a denotte cando, a pustis d'aer saludau sos ateros, belleggai resessimus a restare solos. In dunu afusau mudiore, intramus in sa macchina mea e nos incaminamus in dunu ziru istontonau, ischinde pretzisu su chi cherimus. Sas manos, non s'ischit comente, s'acatan in sa leva 'e su cambiu, e sos poddiches s'intritzan, astrintos... chei sas animas nostras. E deo, no ischinde prus s'ite fachere, chin su coro tràcheddu e sa mente abbochinande - Non dèpo!... Non podo!.. ma...Deus mi perdonet!...Ti desìzo!... Cantu ti desìzo! - guidabo a una manu chircand' 'e l'accumpanzare a domo sua, ma in su matessi mamentu fachende de tottus pro non b'arribbare!
ISSU:
Fachìat sos ziros prus maccos, chin s'intenzione crara de tirare a tardu, de torrar'a picare unu negossiu lassau... o mai comintzau. E nde li so istau reconnoschente, de s'innotzente aconcada, e de sas paragulas non nadas, ma irbeladas dae s'astrinta 'e sa manu sua in sa mea, prus bucone irmalissiau de zobanas trappulas amorosas, chi maghìas de femina manna.
ISSA:
No... no ischìa prus a ube andare! Non resessìa a acatare un'iscusa bona a mi firmare, bastante a mi sarbare sa cara dae sa birgonza 'e acrarare sas intentziones meas. Ma su tempus currìat, e sa domo sua s'accurtziabat semper de prus e deo, buluzada dae sa tzertesa chi fit cussa s'urtima occasione, ischìa intro 'e coro chi s'aiamus fattu irvanessire s'incantu non bi fit istau prus ateru appellu.
ISSU:
Arribbaos indainnaintis de domo fipo ja bell'e mortu dae s'ispòru, ma un'àter'iscusa, non m'ammento prus cale, arribat derepente a nos facher continuare sa Via Crucis, e a nos ispingher'in bratzu a su destinu... ... e, a sa fine, sa macchina si firmat, che-i s'alènu meu. Ischìa chi cussa fit s'urtima occasione, e chi non mi podìa prus zirare in palas...
ISSA:
Sa macchina s'est firmada sola, juro, a lacanas de unu camp'isportivu dormìu che pitzinnu, chin su motore zirande e sos faros allutos, manicandesi sa notte. Mi ziro car'a issu... e acato sa cara sua... ..chi mi basat...
ISSU:
... e l'appo dau unu basu!
ISSA:
Su mundu at trattesu s'alenu e su bentu s'est firmau, cando sa lavras suas si sun imbaradas a sas meas. Sos animales de sa notte an nuscau s'aghera e sas chìcheras an tzessau sa zarra, cando s'alenu nostru s'est fattu prus pesante e sas manos an chircau s'abbratzu. Su sapore suo fit su chi ja immazinabo in s'irbarionar'e sas oras coladas. Su calore, chi sas manos suas trasmittìan, tremendesi, mi colabat peri sa carena e mi crompiat su coro, isorbende de incantu s'urzente bisonzu 'e cuntattu, de durchesa de atzinnos e ocradas.
ISSU:
Sas lavras suas s'aperian, solas, a sas meas. Fit pronta a m'accollìre, e deo, chene furare nudda, e ne mancu pretendere, l'acatabo sa bucca in dunu incassu perfettu. Ocros serraos, mi lassaia andare a una cadentzia chi dae deretta fit sa nostra, una musica chi nos accatabat ja accordaos, comente sa cantone prus armoniosa. No isco narrere, non pod'ischire, cantu est istau longu cussu basu, m'ammento solu chi su coro sichiat a toccheddare a dischissiu mentras sa mente, cuffusa, non resessiat a ligare sos pessamentos, a picare detzisiones. Che un'arbore ruttu, fipo, istrisinau a badde dae su ribu in prena, chene poder opponnere resistentzia.
ISSA:
Carchi paragula chichinada, est tottu su chi so istada capassu 'e narrere, birgonzandemi fintzas de li rucrare s'annotada e intanandeli sos ocros in su trucu...paragulas de nudda! Ite depiavamus zustificare, si cussu basu fit pretzisu su chi cheriabamus, tantu de non resessire a l'agguantare? L'aiamus chircau, pessichìu chin tosturruda prepotentzia, frabicau in sas oras coladas. Nd'aiamus bisionau e disizau cada mamentu, fintzas a l'ottennere comente premiu a su bisonzu nostru 'e affettu. Ma non fit cussa s'ora de sas paragulas, su locu 'e sos pessamentos: apenas sas ocradas s'intopaban unu focu nos rucrabat, tirandennos s'unu contr'a s'atera in dunu abbratzu disisperau chi contabat, prus de cada paragula, de sa pretesa nostra 'e amare... e d'essere amaos.
ISSU:
Nos intenniabamus che duos naufragos isperdios in mesu 'e mare. Sa macchina fit sa barchitta 'e fortuna e sa luna, cussa meravillosa luna prena, fit sa nostra luchida distimonza. Dae tando, e pro su restu 'e su tempus, aiamus depiu partzire chin issa su secretu 'e cussa notte. Issa solu, e ateros nemmos, aiat bidu cumpriresi sa maghìa chi nos fit trassande sa pedde, s'incantu chi nos fachìat rebuddire su sambene fintzas a nos prenare sos cherbeddos, cuffundinnenos s'orizonte. Solu issa at iscopiau sas carinnas suas in sos pilos meos, sa punta 'e sos poddiches chi mi colabat chin delicadesa in sas lavras, cussa bucca chi non s'istracaiat mai de mi trumentare trucu e palas. Solu issa nos at bidu aggarraos chin tottu sas fortzas, s'unu a s'atera, in chirca 'e un'aderentzia ch'esseret annada prus allargu de sa matessi nostra cundissione fisica. Credo, nde tenzo sa sicuresa, ch'in cussu mamentu fintzas sas animas nostras si fin abbratzande..
ISSA:
S'incantu 'e cussa notte de istìu si fit crompìu 'e su tottus. Su fadu, cussu dirgrassiau, beneittu jocu 'e su bentu, chi si dibertit, che in duna ghettada 'e dados, a trumentare, unire, iscropare sa bida 'e sa zente, aiat comintzau a bulluzare s'esistentzia mea e, fortzis, fintzas sa sua... ... in su mentres, su mudior' 'e sa campagna si fit abbelenande de su sonu 'e unu motore alluttu, e duos faros violàban galu sa notte. Gallizànde, s'ispartinabat in s'àghera, su sapore durche de unu basu...

 

Andrea Chessa (Nuoro)
3° premio 2004 (Sezione prosa «Angelo Dettori»)

Torna all'inizio del contenuto