Premio OzieriPremio Ozieri di Letteratura Sarda 

S'ora est sonada! Curren fizos tuos
cun sa làmpana atzesa, e sun detzisos
de giòmpere a sa chima 'e su destinu
cun su saccu pesante 'e su passadu:

 

duru passadu de sos mannos nostros
gàrrigu de dolore e de piantu
de martìriu e de pena, ch'at abbertu
sulcos profundos in su coro sardu.



Ma sa tèmpera forte 'e sos zigantes,
ch'an pesadu a s' aera sos nuraghes,
vivet ancora, e giughet in sas venas
su samben de s'antiga ratza sarda.

 

Curren cun lughe in fronte, e an in coro
s'amore pro sa terra, e-i s' ispera
chi s'avveret pro te, Sardigna amada,
su desizu, su sonnu 'e Bustianu.

 

Est aspru su caminu, e seminadu
da acutas ispinas, e infustu
de làgrimas amaras e suspiros
ch' an versadu 'e continu sos eroes:

 

cuddos sardos eroes ch'an gherradu
cun su bratzu, cun s'arma e cun sa pinna
in d-ogni campu 'e su progressu umanu,
pro ch'enzerat cust'ora pius presta.



E d-est bénnida s'ora! E già s'intenden
sos càntigos de s'arte e de s'ischire
pesados a s'aera, in signale
de su sardu caminu luminosu:

 

E s'abberit sa terra cun amore
dende tottu sos fruttos e sabores
chi segretos teniat inserrados
in s'ìntimu e profundu sinu sou;

 

E s'altzan a sos chelos sas fumadas
de modernas sonantes officinas;
e curren in sos mares sos vapores
cun sa bandela 'e su progressu sardu.

 

Est custa s'ora! Custu est su momentu
de toccare sa chima 'e su destinu!
Sun cun issos sos fortes, sos mazores,
sos mannos nostros cun s'alenu insoro.

 

Ansicora

1959

Torna all'inizio del contenuto