Premio OzieriPremio Ozieri di Letteratura Sarda 

I
Una die chi nudda pensamentu
fipo cassande in sa campagna fritta,
in badde a su biancu Gennargentu
armau de fusile e de tzucchitta,

 

cando, de improvvisu unu lamentu
intendo: "Nade, o tziu, sa faschitta
azudaes a prendere a Larentu,
ca non podet istringher sa sochita?

 

"Mi vorto: unu pitzinnu, una pitzinna,
frade e sorre, iscurtzos, istratzaos,
chi che fozas a bentu fin tremende,

 

prontu aian su gàrrigu 'e sa linna,
ma, ca fini de frittu cancaraos,
in disisperu fini pro la prende(r),

 

II
"Oh! Mischinos, innoghe ite fachies,
lontanu, goi tardu e goi frittu?
A bidda lestros prite non fughies?"
Dimando, e s'omineddu, prus mannittu,

 

birgonzosu rispondet: "Lu vidies,
o tziu, chi nos amus in su littu
custa linna chircau... a nos prendi
essa faschedda, ca nois amus frittu?"

 

"Sezis minores, chie t'hat mandau?
Bella conca de mama e babbu tuo!"
E mirande sa linna ch'in sa terra

 

tra sas ispinas aian chircau
mi rispondet (pranghian totas duos):
"Mama est malàdia e babbu est in sa gherra".

 

III
A su tristu lamentu 'e sos minores
sa campagna prus fritta est diventada;
muilande su ventu, su dolore
s'est pesad'a contare in sa contrada.

 

E deo happ'intesu tantu amore,
tantu chi mi nd'est s'anima prenada
pro duas creaturas sentza errore
chi fin suffrinde pena ismisurada;

 

e las ap' abbratzadas e a su coro
istrintas e precadu apo su ventu
chi s'esseret firmau e a s'insoro

 

babbu lontanu no aret contau
de sos fizos su mìseru lamentu.
Piedosu, su ventu s' est firmau.

 

Prina Emilio – Fonni

(Premio Ozieri 1957)

 

Torna all'inizio del contenuto