Los biso cun bon’ispera
in chelu sos altos bolos,
fronidos e noitolos
cun cantos a galavera.

Chinghet sas dies de pore
su ‘ider mìndigu giassu,
ùe sunt giampu e passu
rentesos chentza lugore.
Bi falat crispu mudore
arrèu in donz’andera,
cun grinas de mala fera
in logos già atturdìdos,
mèntres chi deo lughìdos
los biso cun bon’ispera.
E m’isto cun cor’in duda
còlumu sempre a rasu,
d’annuzos chi, chena pasu,
pessighin a mor’istuda,
intramos a boghe muda
de tristos fèos imbolos.
Isgramos chi naran solos
nùntzios de sorte crua
e pesan cun tota fua
in chelu sos altos bolos.

Si chiscin s’or’intristida
bestida ‘e disaùra,
e tràstaman fuidura
in ràmpos chi dàn bessida
in pitiraca afrizìda
pro miserinos bratzolos
chen’apentos mariolos.
E bajulan disafios,
apitos chi nascan brios
fronidos e noitolos.
Su risu cunzan in laras
pro gosu d’oras serenas,
cando sas dies amènas,
lìmpias, dèn èsser giaras.
Cando lughentes fiaras
l’ant a pesare liera
in chelu s’alta bandera:
mustra chi, vittoriosa,
faghet s’àndala ermosa
cun cantos a galavera.